Yol.

Bu blog'u açtığımdan beri hep konulu yazılar yazıyorum.bir haber,izlediğim bir film veya okuduğum bir kitaptan ilham alıp sizinle paylaşıyor,bunların üzerine konuşuyorum.
Ama bu gece ilk kez,hiçbirşeyden konuşmak istemiyorum.
Aslında çok güzel bir gündü,işten çıktıktan sonra okul arkadaşlarımla Taksim-Nevizade'de eğlendik biraz,keyifli bir sohbet ortamında ,bol kahkahalı 3 saat geçirdim.Ama buluşma esnasında öyle konular konuşuldu ki,artık üniversite gençliğinin o geniş,konforlu ortamından sıyrıldığımızı farkettim.İş bulma,yüksek öğrenime devam etme,ve -erkekler için- askerlik gibi çoğu yetişkin uğraşına sardırmış ve dertlenmiştik resmen! Gerçi ben üniversite 2. sınıftan beri çalıştığım için iş hayatı bana yabancı değil ama diğer arkadaşlarım çok daha temkinliydi bu konuda.Ortak noktamız ise,hiçbirimizin ibreyi ne yöne doğrultacağını bilmemesiydi.Ne yapmak istemediğini bilmeyen,teorik öğretim sistemi ve sıfır öğrenci odaklı üniversite politikası kurbanlarından sadece 8-10 tanesi bugün bir masa etrafında geleceklerinden konuştu öylece.
Sonuç: elde var sıfır.Kararsızlıkla verilmiş ve her an dönülmeye hazır kararlar,"ya sonra çok pişman olursam" larla dolu tereddütler ve çekincelerle ömrümüzü ne kadar hızlı ve hunharca tüketiyoruz! Elbette ki her duyduğumuza gördüğümüze bodoslama dalalım demiyorum ama,ne kadar da farkındalıktan uzak ve küçük kaygıları büyüterek yaşıyoruz,bugün onu fark ettim.
Klişe gelebilir ama,böyle olmamak lazım.Onu da anladım.
Öylece geri çekilip hayatının akmasına seyirci kalma diye bir laf vardır ya,bazen de biraz seyirci kalınmalı ve beyin dinlendirilmeli bence.Yoksa yeni şeylere başlamak için insanda heves kalmıyor,onu da anladım.
Bu seferki biraz kısa bir post ama tamamen içimden gelenleri yazdım size.Garip ama güzel bir gündü,çıkarımlarımı da sizinle paylaşmak istedim.Okursanız ve bana katılırsanız ne mutlu.Ben şimdilik Boccherini'den muhteşem bir konçerto açıyor ve yavaştan uyumaya hazırlanıyorum.Müziksiz asla uyuyamam:) Hepinize iyi geceler.